όφκαιρος

-η, -ο

(στον Ερωτόκρ.)

1. εύκαιρος, διαθέσιμος

2. (για χτύπημα που καταφέρεται εναντίον άλλου) αυτός που απέτυχε («όφκαιρη πήγ' η κοπανιά»).

[ΕΤΥΜΟΛ. < εύκαιρος, με παραφθορά].